Üniversite başvurusu süresince neredeyse her gün uğradığım, her seferinde saatlerimi harcadığım The Princeton Review bu süreç sonrasında benim için ikinci bir ev gibi oldu. Normalde böyle stresli zamanlar geçirdiğimiz ortamlardan genelde nefret ederiz ya da bir daha gelmemeye ant içeriz. Mesela ortaokuldayken gittiğim dershanenin kapısına bile bir daha hiç uğramadım ama The Princeton Review’a her İstanbul’a geldiğimde uğramadan etmem. Bunun nedeni buranın benim için sadece beni üniversiteye hazırlayan bir kurum ya da kendimi geliştirmek için kullandığım bir araçtan öte olmasıydı. Oradaki insanlar, dostluklar, sevgi ve saygı ortamı bir aile işletmesinin sıcaklığı ile buluşunca bu güzel ortamı oluşmuştu. Bu yüzden bugün ofiste geçirdiğim anları düşündüğümde aklıma gelenler stresli geçen başvuru süreci değil hep beraber eğlendiğimiz zevkli anlar oluyor. Melih’le başvuruları hazırlamaktan arta kalan zamanlarda yaptığımız entelektüel felsefi tartışmalar, geyik muhabbetleri… Yani yeri geldi ülkeyi kurtardık yeri geldi hayatın anlamını tartıştık. Nuri Abi bizi odasına çekip hayat dersleri verdi. Sıkılınca indik Çiko’yla oynadık, her zaman tezgahta duran nefis kekten atıştırdık. Bunlar benim için her zaman daha değerlidir çünkü kendinize iyi bir öğretmen ya da iyi bir danışmanı her yerde bulabilirsiniz. Ne var ki The Princeton Review gibi size ikinci bir ev, aile ve dost olacak birini bulmak çok zordur. Sizin geleceğinizi sizin kadar önemseyen, sizi bir müşteri olarak değil bir birey olarak tanıyan, görevi olmasının ötesinde sizin iyiliğinizi istediği için elinden geleni ardına koymayan bir ekiple çalışma ve onları tanıma şansına sahip olduğum için kendimi her zaman şanslı sayarım.

İstanbul’a gelince görüşmek üzere!